عکس‌های مردی که با «مختارنامه» سلفی نگرفت!
سرنا_محمود فلاح ـ تهیه کننده سریال «مختارنامه» ـ به رسانه‌ای شدن و گرفتن عکس یادگاری حتی با پروژه‌ای که برای ساخت آن زحمت فراوان کشیده بود، علاقه نداشت.
رضا استادی، فعال رسانه که به عنوان مدیر روابط عمومی با سریال های «تفنگ سرپر»، «مختارنامه» و چند پروژه دیگر به تهیه کنندگی محمود فلاح همکاری داشته است، با نگارش یادداشتی از ویژگی های شخصیتی و حرفه ای این تهیه کننده و مدیر فقید تلویزیون نوشته است.
محمود فلاح، تهیه‌کننده باسابقه تلویزیون که تهیه سریال‌هایی همچون «مختارنامه» و «تفنگ سرپر» را در کارنامه دارد، در دو هفته گذشته به دلیل عارضه ریوی در بخش مراقبت‌های ویژه یکی از بیمارستان‌های تهران بستری شده بود و عصر روز پنجشنبه (اول آبان ماه) درگذشت .
استادی در مطلبی که همراه با عکس های حضور محمود فلاح در پشت صحنه سریال «مختارنامه»، نوشته است:
«بازیگران، کارگردان ها، نویسندگان و دیگر عوامل پشت صحنه و مقابل دوربین آثار نمایشی در زمان پخش و نمایش این آثار و اصطلا گُل کردن ثمره فعالیت خود می توانند درباره این آثار به راحتی سخن گفته و خاطرات خود را عمومی کنند اما افرادی همچون تهیه کننده، مدیر تولید، دستیار کارگردان و برنامه ریز معمولا امکان سخنرانی و قلمفرسایی درباره فعالیت ها و تاثیر خود در یک پروژه را ندارند زیرا بخش عمده ای از فعالیت های آن ها به عنوان «ناگفته» نمی تواند عمومی و رسانه ای شود.
از سمت چپ محمود فلاح، عبدالله اسکندری (طراح جلوه های ویژه گریم مختارنامه) و مسعود میمی (برنامه ریز مختارنامه) 
از سمت راست بهروز خوش رزم (مدیر تولید مختارنامه)، محمود فلاح و علی شوقیان
در پروژه ای مانند «مختارنامه» فردی مانند محمود فلاح در مقام تهیه کننده موقعیتی شبیه پدر پروژه را داشت. این پدر خواه ناخواه در تمامی جزئیات پروژه ای مانند مختارنامه ورود پیدا کرده بود. اعضای این پروژه مانند فرزندانش بودند که حتی نسبت به مسائل شخصی و خصوصی زندگی آن ها نیز مسوول بود. مجبور بود به جنبه های مختلف پروژه فکر کند و همواره با صبر، حوصله و خویشتن داری این مسائل را به پیش ببرد. اگر حدود یک دهه است که در ایام محرم و صفر به تماشای مختارنامه می نشینید و همچنان از تماشای آن لذت می برید، صرفا به خاطر زحمات گروه محدودی که آن را می شناسید و مقابل دوربین می بینید نیست بلکه بخش مهمی از اینکه «مختارنامه» اثری کیفی و جذاب از آب درآمده و همچنان سال ها و سال ها تازگی خود را خواهد داشت، به واسطه حضور فردی به عنوان تهیه کننده است که برای حدود یک دهه این پروژه را مدیریت و مهندسی کرد.
مهندسی که رفتارش در تمام سال های ساخت مختارنامه و از سال ۱۳۸۱ که افتخار همکاری با وی را پیدا کردم، همیشه ترکیبی از اقتدار، انعطاف، صبر و خویشتن داری، روحیات عرفانی و به روز بودن بود تا پروژه ای گسترده به وسعت ایران و با حضور ترکیب متنوعی از بازیگران و عوامل را با آرامش پیش ببرد، کمترین حاشیه را داشته باشد، تیم با دانش و حرفه ای خود را کمابیش تا پایان پروژه حفظ کند و با وجود داستان حاشیه دارش تا آخرین قسمت بدون وقفه پخش و به برگ افتخاری برای تلویزیون تبدیل شود که تا سال ها رقیبی نداشته و نخواهد داشت.
محمد فلاح در کنار بهروز خوش رزم ـ سال ۸۲ ـ کارگاه های ساخت ادوات سریال مختارنامه
اجازه بدهید جزئی تر و با مصداق سخن بگویم؛ مختارنامه پروژه ای بود که در تمام مدت تولید با یک مدیر فیلم برداری، یک طراح صحنه و لباس، یک طراح چهره پردازی، یک مدیر صدا، یک مدیر تدارکات، یک طراح لباس، یک منشی صحنه، یک برنامه ریز و... به کار خود ادامه داد و صرفا در دو بخش گروه کارگردانی و تولید شاهد تغییرات آن هم دو مرتبه بود. آرامشی که در گروه حاکم بود، ثمره شیوه مدیریتی محمود فلاح بود و کافی است این وضعیت با سایر آثار مشابه تاریخی که در همین مقطع زمانی ساخته شده اند مقایسه شود تا قدر و منزلت فعالیت محمود فلاح بیشتر شناخته شود.
سریال هایی که گاه دوره تعطیلی آن ها بیش از یک سال به طول می انجامید، کارگردان و تهیه کننده وارد جنگ های رسانه ای با صداوسیما می شدند، تغییر عوامل در آن امری عادی و طبیعی بود، اختلاف میان تهیه کننده و کارگردان علنی می شد و همیشه اتاق های جلسات سیما فیلم و معاونت سیما محلی ثابت برای دیدار و جر و بحث کلامی تهیه کننده و کارگردان هایی بود که در زیر عنوان یک پروژه قرار بود محصولی فرهنگی را به سرانجام برسانند اما سایه یکدیگر را با تیر می زدند و بخش مهمی از انرژی صداوسیما را صرف رفع و رجوع اختلاف های میان خود می کردند.
محمود فلاح در پشت صحنه سریال مختارنامه در احمدآباد مستوفی
فلاح علاقه ای به رسانه ای شدن و گرفتن عکس یادگاری با سریالی که برای ساخت آن زحمت فراوان کشیده بود هم نداشت. تنها زمانی عکس و تصویر او در رسانه ها منتشر شد که به دلیل فشارهای کاری ناشی از سریال مختارنامه از بیمارستان سر درآورده بود. تا آن موقع «آقای مهندس» را فقط دوستان و یاران نزدیک می شناختند و قدیمی های تلویزیون و حتی خبرنگارانی که به پشت صحنه مختارنامه می آمدند، تا سال ها نمی توانستند حدس بزنند مردی که اغلب آمار و متین در گوشه ای از ماجرای مختار در کنار داوود میرباقری ایستاده و گه گاه مرا صدا می زند تا نسبت به راحتی و رعایت احترام خبرنگاران مجددا تذکر بدهد، تهیه کننده این سریال بزرگ است.
محمود فلاح سال ۸۳ آغاز فیلمبرداری مختارنامه در بیابان های کاشان
چراغ زندگی محمود فلاح عصر روز پنج شنبه یکم آبان ۱۳۹۹ خاموش شد. بچه دهات سبزوار ـ تعبیری صمیمانه که خودش درباره خودش به کار می برد ـ در حالی در اولین روز از آخرین آبان قرن با زندگی خداحافظی کرد که در سال های اخیر قدر و منزلت او توسط صدا و سیما و مجموعه ای که برای آن زحمات فراوانی کشیده شده بود آنچنان که باید دانسته نشد. تنها حرکت اثربخش صداوسیما برای این تهیه کننده، همان دیدار چند هفته قبل بود و چند خط خبری که روز گذشته درباره وی و برای رسانه ها ارسال شد؛ والا تهیه کننده پروژه ای همچون «مختارنامه» نباید اینگونه غریبانه و سوت و کور خاموش می شد و سازنده یکی از مهم ترین سریال های تاریخ تلویزیون در «یکی از بیمارستان های تهران» جان به جان آفرین تسلیم می کرد هرچند تا زمانی که مختارنامه زنده است فلاح نیز زنده است و پیشوند «مرحوم» شایسته مردی چون او نیست؛ همانگونه که بیماری و شرایط جسمی نامساعد پس از مختارنامه و حتی در این سال های اخیر باعث نشد تا از فضای فیلم سازی فاصله بگیرد و حتی تا این اواخر و پیش از گسترش ویروس ناجوانمرد کرونا، چراغ دفترش روشن بود.»
منبع: ایسنا
سلام.خدا رحمت کنه جناب محمود فلاح را.روحشون شاد.اینهمه زحمت و تلاش بی پاسخ نمی ماند.قطعا اجرو پاداش عظیمش نزد پروردگاربزرگ و مهربان محفوظه.و این که گفتید مرحوم شایسته اش نیست!یعنی چی؟؟مرحوم اتفاقا شایسته ایشونه. مرحوم بمعنای مورد رحمت و غفران خداوند.