«خانه ارواح»، تلاشی شکست خورده!

با شنیدن نام فیلم مخاطب فکر می‌کند با یک داستان ترسناک رو به‌روست، اما «خانه ارواح» یک فیلم کمدی است که به دنبال خنداندن مخاطب است. با این حال به نظر می‌رسد این فیلم نتوانسته برای مخاطب جذاب باشد.

همه چیز درباره یک خانه قدیمی است. داستان در دو برهه تاریخی روایت می‌شود. ماجرا ابتدا به دوران کودتای 28 مرداد باز می‌گردد و داستان به دنیا آمدن دو نوزاد عجیب و غریب در یک زایشگاه را به تصویر می‌کشد، نوزادانی که به نظر می‌رسد سرنوشتشان به هم گره خورده است. در عین حال مردی را نشان می‌دهد که بعدها مشخص می‌شود یکی از یاران نزدیک مصدق بوده و به دلیل ترس از حوادث کودتا علیه دکتر مصدق، می‌میرد. فیلم بعد از چند سکانس به دوران جنگ ایران و عراق می‌رود. جایی که همان نوزادها به نام‌های شاهرخ و مرتضی دوباره یکدیگر را می‌بینند، آنها ناخواسته با هم همراه می‌شوند و ماشین ماموران کمیته را می‌دزدند. شاهرخ و مرتضی به یک خانه قدیمی و متروکه پناه می‌برند، آنها در این خانه روحی را می‌بینند که همه چیز را به هم می‌ریزد.

نوستالژی تکراری و فیلمی که نمی‌خنداند

سینمای کمدی، در سال‌های اخیر به جایی رسیده که مشخصا اعلام می‌کند، برای ساخت یک فیلم نیاز چندانی به وجود فیلمنامه و داستان نیست و با شوخی و لودگی‌های دم دستی می‌توان یک اثر ساخت. فیلم کمدی ساخته می‌شود تا تماشاگر در حالی که می‌خندد به واقعیت‌های جامعه نگاهی جدید داشته باشد. در سینمای کمدی ایران آثاری وجود دارد که با گذشت چندین سال همچنان در ذهن مخاطبان ماندگارند، اما آثار کمدی به جز استثنائات در سال‌های اخیر آنقدر ضعیف هستند که تماشاگر از تماشای آنها احساس پشیمانی می‌کند.

«خانه ارواح» یک ایده هدررفته است، یعنی اثر شروع جذابی دارد ولی از یک جایی به بعد فیلم به بن بست می‌رسد که دیگر نه شوخی‌ها و نه کاراکترها برای مخاطب جذاب است. در عین حال کاراکترهای فرعی نیز به جای افزودن جذابیت به داستان، باعث کسل شدن داستان شده‌اند. در عین حال بیننده خسته شده از تماشای آثاری که تلاش می‌کنند با استفاده از نوستالژی‌های دهه 50 و 60  شمسی مخاطب را جذب کنند. «خانه ارواح» نیز از همین موضوع استفاده کرده تا بیننده را جذب کند، اما تبدیل به اثری شده که بیننده در سایر فیلم‌ها دیده است.

«خانه ارواح»، یک فیلم کمدی است که تلاش می‌کند تا ترس را با خنده ترکیب کند و یک اثر متفاوت ارائه دهد، تلاشی که به نظر شکست خورده است، چرا که مخاطب هیچ واکنشی در صحنه‌های ترسناک از خود نشان نمی‌دهد. نازنین بیاتی در این فیلم با گریم متفاوت ظاهر شده، با این حال حتی این موضوع هم تاثیری در جذابیت فیلم ندارد.

تیپ همیشگی پژمان جمشیدی در «خانه ارواح» نیز وجود دارد. گویی این بازیگر روی چرخه‌ای از تکرار گیر کرده است و شبیه به برخی از آثار ترسناک، مانند فیلم «روز مرگت مبارک» که شخصیت‌ها در یک روز یا اتفاق گرفتار می‌شوند، جمشیدی نیز در یک تیپ تکراری با اسم‌های متفاوت محبوس شده‌ است. زمانی بیننده از حضور او در دنیای فیلم و سریال رضایت داشت، زیرا نقش‌هایی را انتخاب می‌کرد که تماشاگر از دیدن آنها لذت می‌برد. با این حال در سال‌های اخیر، انتخاب تیپ‌ها و کاراکترهای شبیه به هم، او را برای مخاطب تکراری کرده است. در نهایت «خانه ارواح»، فیلمی است که نه مخاطب را می‌خنداند و نه در ذهن ماندگار می‌شود.