شعری از سیمین بهبهانی در آسیب بزرگسالان به کودکان
این روزها خبرهای بسیار ناخوشایندی را درباره کودکان سرزمینمان می‌شنویم که یا به دست والدین و یا دیگران آسیب‌ها جدی می‌بینند. سیمین بهبهانی شعری دارد که خواندن آن در این دوره خالی از لطف نیست.
بانوی غزل در شعر «فعل مجهول» زیر پوست جامعه را کاویده است و به زبان کنایه از زخم‌های آن می گوید.
شعر فعل مجهول سیمین بهبهانی
بچه‌ها صبحتان به خیر سلام
درس امروز فعل مجهول است
فعل مجهول چیست؟ می‌دانید
نسبت فعل ما به مفعول است
در دهانم زبان چو آویزی
در تهیگاه زنگ می‌لغزید
صوت ناسازم آن چنان که مگر
شیشه بر روی سنگ می‌لغزید
ساعتی داد آن سخن دادم
حقّ گفتار را ادا کردم
تا ز «اعجاز» خود شوم آگاه
ژاله را زان میان صدا کردم
«ژاله از درس من چه فهمیدی؟»
پاسخ من سکوت بود و سکوت
«د جوابم بده کجا بودی؟
رفته بودی به عالم هپروت؟»
خنده دختران و غرّش من
ریخت بر فرق ژاله چون باران
لیک او بود غرق حیرت خویش
غافل از اوستاد و از یاران
خشمگین انتقام جو گفتم:
«بچه‌ها گوش ژاله سنگین است»
دختری طعنه زد که « نه خانم
درس در گوش ژاله یاسین است»
باز هم خنده‌ها و همهمه‌ها
تند و پیگیر می‌رسید به گوش
زیر آتشفشان دیده من
ژاله آرام بود و سرد و خموش
رفته تا عمق چشم حیرانم
آن دو میخ نگاه خیره‌ی او
موج زن در دو چشم بی‌گنهش
رازی از روزگار تیره او
آن چه در آن نگاه می‌خواندم
قصه غصه بود و حرمان بود
ناله‌ای کرد و در سخن آمد
با صدایی که سخت لرزان بود:
«فعل مجهول فعل آن پدری است
که دلم را ز درد پرخون کرد
خواهرم را به مشت و سیلی کوفت
مادرم را ز خانه بیرون کرد
شب دوش از گرسنگی تا صبح
خواهر شیر خوار من نالید
سوخت در تاب تب برادر من
تا سحر در کنار من نالید
در غم آن دو تن دو دیده من
این یکی اشک بود و آن خون بود
مادرم را دگر نمی‌دانم
که کجا رفت و حال او چون بود؟»
گفت و نالید و آن چه باقی ماند
هق هق گریه بود و ناله او
شسته می‌شد به قطره‌های سرشک
چهره‌ی همچو برگ لاله‌ی او
ناله من به ناله‌اش آمیخت
که غلط بود آن چه من گفتم
درس امروز قصه غم توست
تو بگو! من چرا سخن گفتم؟
فعل مجهول فعل آن پدری است
که تو را بی‌گناه می‌سوزد
آن حریق هوس بود که در او
مادری بی‌پناه می‌سوزد
دیدگاه