نگاهی به دو فیلم جنگل پرتقال و استاد

فیلمی که از فرط سادگی، ملموس و قابل باور بودن و بی‌ادعایی به دل می‌نشیند و بدون اینکه کارگردان بخواهد کار و توانایی خود را به رخ بکشــد، تماشاگر را با خود همراه می‌کند.

نیمه دوم فیلم همان طور که کاراکتر اصلی متحول می‌شود، داستان هم دست‌خوش تغییر شده و از روایت درباره یک فارغ‌التحصیل مغرور تبدیل به قصه‌ای با چاشنی عشق و عذرخواهی در باره گذشته شده که فیلم را جذابتر از نیمه اول می‌کند.

جنگل پرتقال فیلمی اسـت که بیش از هر چیز دیگر با تماشاگر خودش صادق و روراست است، مثل خیلی از فیلم‌ها،تماشاگرش را مقهور جذابیت‌ها داشته و نداشته خود نمی‌کند.

استاد به کارگردانی سیدعماد حســینی و تهیه‌کنندگی بهروز افخمــی یکی دیگــر از فیلم اولی‌های جشـنواره است.

فیلمی که به مدد سوژه ملتهب‌اش می‌توانسـت یکـی از مهمترین فیلم‌های جشـنواره امسال باشد. اما مشکل اینجاســت که فیلم‌ساز به‌جای اینکه حساسیت و جذابیت سوژه‌اش را در داستان تقویت کرده و از چنین ایده‌ای نهایت اســتفاده را ببرد بـه دام تقلید از بزرگانی میافتد که استاد ساخت فیلم‌های معمایی و اخلاقی درباره قضاوت نکردن هستند.

فیلم درباره استاد نقاشی است که به یک شاگرد خود تعرض می‌کند. می‌بینید که همین یکخط چقدر می‌تواند برای ساخت فیلم ســینمایی جذاب باشد اما فیلم‌ساز همه این حساسیت و جذابیت را به پای ایجاد تعلیق و گذاشتن تماشاگر بر سر دوراهی قضاوت کردن و نکردن، قربانی می‌کند و با روایت داستانی ناقص و اخته درباره تعرضی که اصلا معلوم نیســت چرا بخشی از آن را تماشاگر نمی‌بیند، فیلم را تبدیل اثری به‌شدت معمولی و حتی ضعیف می‌کند که تماشــاگرش حتی از میانه فیلم، تمایلی به دنبال کردن داستان ندارد.

همه اینها در حالی اســت که این داستان اگر به شکل سرراست و بدون پنهان کردن بخشی از واقعیت برای تماشاگر روایت می‌شد، می‌توانست اثری جذاب و چالش‌برانگیز باشد و تبدیل به یکی از فیلم‌های مهم جشنواره امسال شود.