«جزایر قناری»؛ آش شور سینمای کمدی
فیلم سینمایی «جزایر قناری» درباره افرادی که به طمع پول بیشتر دست به هر کاری می‌زنند، اثری شکست‌خورده با حضور پژمان جمشیدی که کسی از تماشای آن لذت نمی‌برد.
این فیلم به کارگردانی عادل معصومیان و حضور تکراری پژمان جمشیدی به دنبال روایت داستانی اجتماعی و مهم در ژانر کمدی است. با این حال تبدیل به اثری ضعیف و کلیشه‌ای شده است.
داستان این فیلم درباره مردی به نام منوچهر که برای به دست آوردن ثروت و قدرت بیشتر، دو زندانی به اسم بیژن و نعیم را به طور موقت از زندان آزاد می‌کند تا مواد مخدری که گم کرده‌اند را تحویل دهند. با این حال داستان به همین سادگی نیست، آنها درگیر ماجراها و اتفاقات جدیدی می‌شوند.
شخصیت‌های ضعیف و روایت‌های بی منطق
این فیلم می‌تواند یک کلاس آموزشی باشد برای افرادی که به دنبال یادگیری ساخت اثر هستند تا بدانند چگونه نباید بسازند. «جزایر قناری» شخصیت پردازی ضعیف و سطح پایینی دارد و استفاده از بلاگرهای اینستاگرام هم کمکی به جذابیت داستان نکرده است. تغییر صدای پژمان جمشیدی و بهرنگ علوی و استفاده از رقص نیز نه تنها خنده‌دار نیست بلکه فیلم تبدیل به اثری کسل‌کننده می‌شود.
در عین حال داستان فیلم روایت منطقی ندارد و صحنه‌ها آنقدر دم‌دستی طراحی شده که مخاطب دلیل خیلی از اتفاقات را نمی‌فهمد، سکانس‌های ابتدایی به گونه‌ای فیلمبرداری شده‌اند که اگر بیننده نداند در حال تماشای اولین سکانس است، فکر می‌کند داستان به نیمه رسیده است. مشخص نیست تا چه زمانی کارگردانان و فیلمنامه نویسان ایرانی به دنبال جذب مخاطب با شوخی‌ها و دیالوگ‌های جنسی هستند، شوخی‌هایی که آنقدر تکرار شده و دیگر جذاب نیستند بلکه مشمئز کننده‌اند و کسی از دیدن آنها نمی‌خندد.
مخاطب زمانی که لیست بازیگران این فیلم نگاه می‌کند، انتظار یک اثر حداقل در سطح سایر آثار سینمای کمدی حال حاضر دارد، اما «جزایر قناری» سطحی جدید را نشان می‌دهد که مخاطب تا به حال ندیده، اثری ضعیف که کسی هدف ساخت آن را نمی‌داند. لحن فیلم هر لحظه تغییر می‌کند، در سکانسی به دنبال خنده تماشاگر و در صحنه‌ای دیگر برای گریه کردن و ترسیدن تلاش می‌کند، با این حال در رسیدن به هیچ یک موفق نمی‌شود و تبدیل به آش شوری شده که هیچ کس از خوردن آن لذت نمی‌برد.
دیدگاه