از وجود نگاه‌های آرمانگرایانه و ابزاری به ادبیات تا قهر مردم با کتاب و بسته شدن دست های نویسنده

وقتی رمان های عاشقانه و پلیسی ممنوع می شوند

او می‌گوید:

زبان فرانسوی، هم به دلیل گستردگی رواج جغرافیایی و هم به دلایلی دیگر نظیر مسائل سیاسی و مهاجرت نویسندگان از سراسر دنیا به این کشور، بستر خلق و انتشار آثار داستانی کم‌نظیری بوده است.

اخیرا رمان «مرا در انتهای دنیا خواهی یافت» نوشته نیکلا بارو با ترجمه سجاد تبریزی –که پیش‌تر نیز رمان «لبخندِ زنان یا طرز تهیه یک وعده عشق» را از همین نویسنده ترجمه و منتشر کرده است- منتشر شده که بهانه‌ای شد تا ضمن اشاره به این رمان و ویژگی‌هایش، نظرات این مترجم را پیرامون ظرفیت‌های زبان فرانسه و عوامل مختلف در خلق آثار درخشان ادبی، جویا شویم.

به نظرم شرایط فعلی مطالعه، به دلیل نگاه آرمانگرایانه و ابزاری به ادبیات بوده است. طی دهه‌های اخیر، کمتر مجال انتشار رمان‌های عاشقانه و پلیسی داده شده، در حالی که این دو ژانر در همه ‌جای دنیا پرطرفدار هستند. اینکه ما بخواهیم همه آرمان‌های خود را به هر شکلی به خورد مخاطب بدهیم، جدای از اینکه آیا اساسا اخلاقی است یا نه، موجب زدگی و دور شدن مخاطبان می‌شود. اتفاقی که در ایران افتاده و در نهایت باعث کاهش عجیب و غریب سرانه مطالعه شده است.

اگر نگاهی به تیراژ کتاب و رمان در دهه 50 کنیم، متوجه می‌شویم که نگاه خواننده ایرانی به رمان و ادبیات مانند همه جای دنیا بوده و عمدتا به ادبیات به عنوان وسیله‌ای تفننی نگاه می‌شده، همانطور که به سینما یا تئاتر.

منبع: ایبنا